Potosí - Het Allerzwaarste Wat Ik Ooit Gedaan Heb

Dus nadat wij eindelijk hersteld waren, hebben we ons opgegrepen voor de Potosí. Ondanks het relatief slechte weerbericht dachten we, we gaan er gewoon voor. Maar het bleek uiteindelijk heel gaaf.

De eerste dag deden we eigenlijk niet zoveel. We hebben een beetje staan oefenen met ijsklimmen. Op het basecamp. Dat was niet superspannend, maar wel goed om even wat oefening te hebben op deze hoogte.

We hadden weer een superleuke groep mensen. We begonnen met z’n negenen. Stuk voor stuk was iedereen heel leuk.

Toen begonnen we. Toen moesten we met onze rugtas met meer dan 12 kilo gear aan de berg lopen. Dat bleek uiteindelijk best wel pittig te zijn. Het was ook best hard aan het sneeuwen. Dus dat was vrij kut, en dit was nog de makkelijke dag.

En dan de hike up was erg ongezellig. Ik denk dat Ben en ik allebei nog een beetje last hadden van onze voedselvergiftiging en nog niet helemaal waren hersteld waren. Dus wij zijn al strompelend de berg op gegaan. Het was echt heel ongezellig. Er zitten wat fot’s van de lucht en het uitzicht ‘s nachts tussen maar eerlijk gezegd heb ik dit niet eens gezien omdat ik alleen naar mijn voeten keek in de hoop dat deze zichzelf omhoog zouden bewegen.

In het eerste half uur ging het al echt heel slecht voor mij. Ik dacht dat ik het absoluut niet ging halen. Want ik moest iets van 6 uur lang omhoog hiken. Door de dikke sneeuw.

Met Ben ging het nog slechter dan dat het met mij ging. Op een gegeven moment dacht ik ook dat hij het niet zou halen. Met mij ging het iets beter. Hij zag er alleen maar slechter uit.

Maar uiteindelijk hebben we elkaar de berg op gesleept en hebben we de top bereikt. Zoals je de foto ziet was het echt super gaaf. Echt heel erg mooi. Zeker achteraf is het heel leuk om te zien. Tijdens was het minder gaaf.

Toen moesten we nog omlaag. Het eerste stuk omlaag was echt helemaal prima. Dan loop je op hetzelfde stuk waar je zes uur omhoog over deed een twee uur naar beneden.

Daarna moesten we nog wel met onze backpack weer vanaf High Camp naar Base Camp. En dat is dan drie uur met zo’n zware tas in de sneeuw. Met al die sneeuw en heel veel struikelen.

Toen zit ik in de bus. Ik heb vandaag nog de hele dag, de helft van de dag met Ben thuis gezeten. Omdat hij toch wel heel erg veel last had van de hoogte. Maar wonder boven wonder ligt hij nu naast me in de bus naar Sucre waar we samen met Tuva naar toe onderweg zijn!